شهید صدوق آگاهانه در مسیر نابودی رژیم اشغالگر قدس گام نهاد
نوید شاهد: پدر شهید آیت‌الله محمدصادق صدوق گلپایگانی روحانی عالیقدر مرحوم حاج شیخ «فرج الله تیکنی» که در علم وعمل، به ویژه تقوا، زبان زد خاص و عام بود. مادری پرهیزکار و اهل درایت داشت. پدرش می‌گفت: «علاقه دارم همه فرزندانم خدمتگزار دین و امام زمان (ارواحنا فداه) باشند.» ایشان به خواست پدر، راه حوزه را برگزید.
وی تحصیلات مقدماتی علوم اسلامی را در محضر آیت الله محمدی گلپایگانی (ره) گذراند و بعد از چندی به حوزه علمیه اراک عزیمت و پس از تأسیس حوزه علمیه در قم، به این شهر مقدس نقل مکان کرد و سال های متمادی در محضراساتید بزرگ به فراگیری علوم مختلف حوزوی پرداخت. به علت هوش و استعداد و جدیت خدادادی که داشت خیلی زود به درجات شامخ علمی نائل گردید.
شهید آیت‌الله محمدصادق صدوق گلپایگانی «مجتهد بی‌نشان» است. عالمی که در مکتب امام خمینی (ره) و آیت‌الله العظمی بروجردی (ره) رشد یافت و به مقام اجتهاد رسید. ایشان در چهارم آبان 1340 در سن 37 سالگی پس از تحمل شکنجه‌های فراوان عمال طاغوت در زندان قصر تهران مظلومانه و غریبانه به فیض شهادت نائل شد.
شهید آیت‌الله صدوق گلپایگانی فردی عالم، انقلابی، پیشرو و گرهگشای مردم در دوره‌های مختلف بود.
آن چیزی که ایشان را معروف و مشهور کرده بود چهره خدمت‌رسانی ایشان بود. در همه زمینه‌ها کارگشا بود و حضور مثبتی داشت. فردی خادم و عالم بود که همه به ایشان پناه می‌آوردند.
شهید صدوق راه انقلاب را هموار می‌کرد و موجب روحیه گرفتن مردم می‌شد. اقدامات ایشان در زمان خودش بسیار ارزشمند بود. او یک روحانی موجه، مقید، متدین، فاضل و خدمتگزار بود که بسیار مردمی و مردم دوست بود. در زمانی که هنوز زمزمه‌های انقلاب گسترش نیافته بود به صورت مثال زدنی به مبارزه علیه رژیم ستمشاهی برخواست. رنج زندان و شکنجه را برای نجات اسلام به جان خرید و از یاران صدیق امام خمینی بود. بسیار تاکید داشت که حکومت پهلوی تنها نیست و آمریکا و رژیم اشغالگر قدس برای از بین بردن اسلام برنامه ریزی کرده‌اند شهید صدوق آگاهانه گام در مبارزه نهاد و اگر شهید نمی‌شد یاری موثر برای حضرت امام خمینی بود. شهید صدوق ماموریتش روشنگری برای مردم و هموار کردن مسیر انقلاب بود و این ماموریت را با نثار خونش به پایان رساند و ایثار را به جایی رساند که هیچ اثری از خود به جای نگذاشت و به مجتهد بی نشان معروف شد .
